Słownik etymologiczny języka polskiego/chram
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chram, wymysł naszych modernistów; nie polskie to, lecz cerk. chram, chramina, ‘dom’, na całem Południu ‘dom’ i ‘świątynia’, ‘kleć’, ‘piwnica’, czes. chrám, chrámina, ‘świątynia’, rus. choromy, choromina (chram, ‘świątynia’, z cerk.), ‘dom’. Prasłowo; pierwotne *chorm, ch- z sk-, więc niem. Schirm (z *skerma), ‘ochrona’, bez s- w cerk. czrěm z *(s)kerm, ‘namiot’. Brzmiałoby u nas *chrom, przenigdy chram, ale chromina Stryjkowskiego przejęte chyba z ruskiego, jak tyle innych słów u niego. Z południowego i czeskiego chram, ‘buda’, pożyczyli Niemcy swój Kram, Krambude, stąd nasz kram (p.). Karam starożytnych, o ‘namiocie’, przypomina poniekąd słow. *chorm.
