Słownik etymologiczny języka polskiego/chomąto
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
chomąto, u wszystkich Słowian tak samo i w tem samem znaczeniu, stąd niem. Kummet, dawniej Komat, od 12. wieku; zamiast -ąto zjawia się po narzeczach i -oto. Urobione przyrostkiem -ąto (tyle co -uto, jak w peruto), od *chom, ‘gniot’, ‘przycisk’; od tego *chom pochodzi i chomla, chomelka, ‘obrączka na głowie’, na której kobiety ciężary nosiły, co również Niemcy przejęli jako Kommelt, Kummelt; u M. Bielskiego »chomlę na czoło« kładą już jako ozdobę. Pień chom-, z skom- ; u Litwy bez s-, kamanos, ‘uzda’; ale ich kamantai pożyczka z polskiego.
