Słownik etymologiczny języka polskiego/chodać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
*chodać, częstotliwe, do chód (p., chodzić), cerk. choda-taj, ‘co zabiega, chodzi’; chodaki, »szlachta chodaczkowa«, »daleka znuży kogo chodza«, »chodziwy koń«, przeciw rączemu, r. 1607, pochodzą nie od tego, lecz wprost od chodzić, jak chciwy od chcieć (chodziwy, ‘wytrwały’), grodza od grodzić, itd.
