Słownik etymologiczny języka polskiego/chleb

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

chleb, chlebowy; chlebny; chlebojedźca, chlebojejca, ‘najemnik’ (mój, chlebodawcy); chlebić ocalało w przenośnem znaczeniu w schlebiać, pochlebiać, pochlebca (i podchlebiać, podchlebny); Ezop żadnej innej formy nie zna: »drudzy chocia pochlebiali...«, »jako pochlebniki«, »liszka mu pochlebowała«, »kur w pochlebstwie«, »gdy pochlebców słuchać będziesz«; tak samo u Reja i i., »bo czyj chleb jem, tego piosnkę śpiewam«, co już w 16. i 17. wieku wiedziano. Lit. klepas pożyczka (duona rodzime); Słowianie z niem., dziś Laib, goc. hlaifs, przejęli; dzisiejsze Brot zastąpiło dopiero później Niemcom ich pierwotne, ogólne Laib, co i w nazwie lordów, t. j. ‘chlebodawców’, się powtarza.