Słownik etymologiczny języka polskiego/chełbać

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

chełbać i chlupać (wodą); chełbać i chełpać, chełbotać, ‘zakołysać’ (na wodzie, czółnem, falą); chełpa, chełpić się, chełpliwy, i chluba, chlubić się, chlubny, obok chłuba i chlupa; jeden i ten sam pień, chełpić i chlubić się, jak chełbać i chlupać; rzadsze u innych Słowian, u Czechów tylko chlouba, chlubiti se, ‘chełpić się’, słowień. cholb(ot)ati, ‘wygłodać’; pień pierwotny skelb-, lit. skalbti, ‘prać (bieliznę)’, skelbti, ‘głosić’, paskalba, ‘rozgłos’; bez s-: kałba, ‘mowa’, kalbēti, ‘mówić’.