Słownik etymologiczny języka polskiego/cera
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cera, ‘mina’ (»pozwierzchowna cera«, Potocki), ‘płeć’, ‘barwa’; z włos. cera, ‘barwa’, ‘mina’; to samo co cera, ‘wosk’, łac. cera, ‘maska woskowa’; stąd i cerata, cyrata, cerat (włos. cerotto), niby ‘nawoskowana’. Zupełnie co innego jest cera, cerować i cyrować (np. pończochy), co bułg. cěriŭ, ‘leczę’, przypomina, p. cały, tem bardziej, że mamy w 16. w. scelować, ‘naprawić’ (nieraz u Reja i Miaskowskiego); ale to raczej czeskie scelowati.
