Słownik etymologiczny języka polskiego/bzdy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bzdy (jest i liczba pojedyńcza: bzdem), »na bzdy żywi«, o ‘pasorzytach’; bździeć, bznąć, bździna, bździoch; rzeczownik na -y w dalszych urobieniach: bzdyk (»stary bzdyk«, bzdyś); bzdyr, u Biernata tyle co bzdura; bzdurzyć, bzdurstwo; bzdandarzowie, Jurkowski r. 1607; bzdęga (o ‘smrodliwej wódce’); bździel (i ‘mały młyn’ tak obzywano). Prasłowo; czes. bzditi; lit. bezdēti, bezdałas, ‘bździny’. Pierwotne brzmienie było inne, zachowane w niektórych narzeczach słowiańskich, np. w słowień. pezdeti, łac. pedo z *pezdo i podex; niem. fisten; w grec. bdeō, jak u nas, głuche p przed d, zd zdźwięczniało; wszystko o ‘cichych wiatrach’. Tu nie należy bziu, fiu bziu, bo to mazowieckie zamiast biu.
