Słownik etymologiczny języka polskiego/buczeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | Aleksander Brückner |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
[64] buczeć, bęczeć, o bydle, wodzie, kominie, i o wszelkiem ‘wzdęciu’ (p. brzęk), buczny, ‘nadęty’, ‘szumny’, bucznieć, ‘nadymać się’, i o ‘próchniejącem drzewie’; »huczno buczno«, buczyć się, którego dla chwiejnej pisowni dawnej od bucić się (p. buta) nie odróżniamy. To bucz- oboczne od i do bąk (p.).
