Słownik etymologiczny języka polskiego/bies
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
bies, biesić się, biesowski; prasłowiańska nazwa ‘czarta’, u nas zapomniana (nasze psałterze czes. biesa stale ‘djabłem’ zastępują), wróciła dopiero w 15. w., jak Długosz wyraźnie świadczy, z Rusi (nieraz u nas bis, całkiem z małoruska) i jeszcze w 16. i 17. w. o tem dobrze wiedziano, bisa jak dietka z Rusią stale łączono (»trafił bis na Iwana«). Cerk. běs, ‘zły duch’, běsn, ‘opętany’, běsnowati i běsiti sę, ‘szaleć’, bułg., serb., słowień., czes. bies, w tem samem znaczeniu. Pień boj-, p. bać się; litew. baisa, ‘strach’, baisus, ‘straszny’, ale wadzi słow. s, gdyż należałoby oczekiwać *ch (biech, niemasz go), więc twierdzą, że lit. baisa z *baidsa, łac. foedus, ‘brzydki, okropny’; więc bies z *bieds. Bies był takim demonem, jak jędza.
