Słownik etymologiczny języka polskiego/bedła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bedła, 2. przyp. liczby mnog. bedł zamiast *bdeł; bedłka zamiast *bdełka; bdły jeszcze po narzeczach, bdła u Stanka 1472 r.; bdły w 16. w. obok bedły; znane tylko na Zachodzie (u Czechów bedla, łuż. bodło), ale jest i na Litwie (bude w 16. w., dziś na Wschodzie, ogólniejsze zdrobniałe budele, ‘grzyb’); bedła pośledniejszy rodzaj, dlatego »dziękują z bedł«, t. j. z lichego daru (mają doma rydze).
