Słownik etymologiczny języka polskiego/bechtać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bechtać, na-, podbechtywać, jedyny u nas ślad bardzo ogólnego na Południu słowiańskiem bŭch (na Rusi tylko w cerkiewnym języku: biechma i bochma, ‘wcale, całkiem’), serb. bach (ubach, ‘wcale’, szczególniej przy przeczeniu, udriti u bach ‘przeczyć’, zabasziti, to samo, jak bułg. chwasztam bŭch). U Serbów ten sam pień w znaczeniu wszelakiego ‘tętentu, tupania’: bachat, ‘kłus’, bachnuti, ‘wpaść’, bachatost, ‘pycha’. Z inną wokalizacją p. buch.
