Słownik etymologiczny języka polskiego/bargieł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bargieł (Stanko r. 1472 przytacza jakieś łaciń. bargula?), dziś ‘kowalikiem’ zwany, u Cygańskiego tylko bargieł, bargła: »jak bartnik po drzewie mknie się, śpiewać nie umie«; więc odnoszę go do bŭrg-, ‘rychły’; przyrostek -ŭł (por. szczygieł) nierzadki u nazw ptaszych. U wszystkich Słowian, przeważnie w dalszem urobieniu na -ez: rusk. biergliez, serb. brglijez (niby do lěz-, ‘łazić’), słowień. brglez, czesk. brhel, brhlík, brhlez: same gatunki bywają odmienne; nie brak i z: serb. brzelj, ‘certha muraria’.
