Słownik etymologiczny języka polskiego/błoto

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

błoto, błocko, błotnisty, zabłocony; prasłowo; cerk., bułg., serb., słowień., czes. błato, rus. bołoto, lit. bałtas, ‘biały’, p. biały, biel, błona; stąd nazwa łużycka Błota (nadsprewskie) i węg. jezioro Balaton (Węgrzyn wstawia samogłoski, nie wymawia dwu spółgłosek w nagłosie), t. j. Błotne.