Słownik etymologiczny języka polskiego/błazen
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
błazen, w 15. w. i błazno, zbłaźnić się, błaźniwy, błazeństwo; prasłowo; cerk. błazn tłumaczy scandalum, znaczy ‘błąd’, sŭbłazn, ‘zgorszenie’, czes., łużyc. błazn (u nas e wsunięto), ‘głupiec’, u Serbów blazniti, ‘pieścić’, przez ‘zwodzić’, co w bułg. blazńŭ i w rusk. błaznit’. Błazn i błahy, którego h u nas szesnastowieczne jak w hardy, hańba, szczeropolskie, jedno i to samo słowo, z odmienną gardłową (podniebienną i welarną, z i g), co nie nowina. Dalszych odpowiedników narazie nie znamy, chyba łac. flagitium, ‘wstyd’, flagitare, ‘wymagać’. Dalej błaznować, błaźnica, błaźniwy w 16. w. ogólne (czeskie takież).
