Słownik etymologiczny języka polskiego/bór
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bór, borek, borowy, borowica i borowizna (‘torf’), borówki, ‘jagody’, ‘czernice’, i borownik, ale borowina i borowice tłumaczą w 15. wieku i ‘wrzos’ i ‘paproć’; boruta, ‘duch leśny’, ‘djabeł’ (w 8. w. i imię osobowe książęce, niem. Baruth); borowik, ‘grzyb’ (w Panu Tadeuszu), może z rus. Prasłowo; brak go w lit.; oznacza innym Słowianom głównie ‘las szpilkowy’, chociaż to niekoniecznie pierwotne; wychodząc od ‘torfu’, możnaby bór z bara, ‘błoto’ (p. Barycz), łączyć; inni od nazwy szpilki łączą go z pniem bher-, ‘ostry’, p. brona. Jedyny dalszy odpowiednik w niem., islandzkie borr, staroang. bearo, ‘las’; bór (cerk. borowije i borije) może pierwotny pień na -u.
