Słownik etymologiczny języka polskiego/Tatarzy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
Tatarzy, »od Tatar«; liczba poj. Tatarzyn i Tatar; od tej nazwy koczowników przezwano ziela i rośliny: tatarak, ‘acorus’, tatarskie ziele r. 1472 i 1500; tatarka, ‘polygonum’, r. 1472, »tatarka albo poganka« r. 1500 (i w łac. pagana, paganica, tak samo niem. Heidekorn), i u Węgrów tatárka; w 15. wieku (z czes. tatrman, ‘lalka’ i ‘szpilman, kuglarz pokazujący lalki’) tetrimani, ‘słudzy piekielni’, z niem. Taterman, od nazwy Tatarów. Inne urobienia, jak tatarczuch, ‘chleb z tatarki’, pomijam.
