Słownik etymologiczny języka polskiego/żurzyć się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
żurzyć się, ‘troskać, gniewać się’: »niech się nikt nie żurzy«, Potocki; w psałterzu: rosżurzali, ‘rozgoryczyli’; dziś po narzeczach i szurzyć (np. kaszubskie), ale pokrewne języki dowodzą pierwotnego ż-: rus. żurit’ sia, ‘smucić się’, żurba; serb. żuriti se, ‘spieszyć’, żuran, ‘prędki’, żurba, ‘ścisk’; serb. żustar odpowiada rus. szustryj małyj, ‘zwinny’, więc różnica i zgoda sięgają głębiej.
