Słownik etymologiczny języka polskiego/żupan
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żupan, ‘długa suknia męska’, noszona pod kontuszem (‘kapota’, dziś jeszcze u ludu); opasywana pasem wełnianym; biała lniana, letnia, i szara wełniana, zimowa; karmazynowa niegdyś u szlachty. Nazwa nic nie ma spólnego z awarsko-bułgarskim żupanem (p. żupa); jest to włoskie giubbone (giuppone), nazwa ‘żakietu’ i ‘kamizelki’, od giubba lub giuppa, ‘kabat, kamizelka’, co przejęte również do naszego języka w formie podwójnej: żupica (dobrze w 16. wieku znana, u Reja i i.), i jupa, jupka (to wprost z niem. Joppe) i narzeczowo i żuba. Wszystkie te nazwy (romańskie, franc. jupon, i niemieckie) pochodzą ostatecznie z arab. dżubbah (dżobbah), ‘suknia wełniana, spodnia’.
