Słownik etymologiczny języka polskiego/źdźbło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
źdźbło, w 15. wieku śćbło, bo ść- udźwięczniło się przed dźwięcznemi bł; półgłoska zagłuchła; rus. stiebło; ściebło w psałt. florjańskim, zczblo w puławskim; w 16. wieku, u Wujka i i., narzeczowe zdbło, zbło, ździebło, zdziebko. Prasłowo; cerk. stĭblije (zbiorowe), słowień. steblo, serb. stablo, czes. zblo, łuż. splo, spjelco, stwjelco, małorus. stebło (imię Stebelski). Lit. stiebas, ‘słup’, stybina, ‘goleń’, prus. stibinis, 'płozy u sani’; tu przeważają jednak postaci na -p: lit. stipinai, ‘płozy u sani’, stiprus, ‘silny’, stipti, ‘sztywnieć’ (i ‘martwieć’); grec. stifros (lit. stiprus), stiptos, ‘ściśnięty’; łac. stipula, ‘źdźbło’ (tu należy i stypendium, od stips, ‘dar’), stipes, ‘słup, pal’, stipare, ‘ściskać’; niem. steif (dawne stīf; Steife to samo co lit. stipinis). Jest i u nas w stpica, ‘sprycha u koła’, starorus. stpica, łuż. stpica, stwica.
