Słownik etymologiczny języka polskiego/świercz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świercz, r. 1500, świerszcz, świerkotać (świerszcz świergoce, świerkoce, ćwierka); świerczny koniczek (polny); świerczek (»świerczki w oczach«, raczej błędne, zamiast świeczki, od świecy); dawniej swircz, swirczek, i t. d. Prasłowiańskie; cerk. swrczati i swrkati, swrszť, ‘świerszcz’, rus. swierczok, czeskie swrczek (to samo); pień swĭrk-, tenże co i w nazwie sroka (p.); swĭrk- jest dalszem urobieniem od swĭr-, ‘brzmieć’, co jako częstotliwe w cerk. swirati, ‘piskać’, swirěl, ‘piszczałka’, rus. swirjel, bułg. swirnja, ‘arja’; u nas por. dalsze urobienie z -g: świergot(ać) i t. d.
