Słownik etymologiczny języka polskiego/ścigać

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

ścigać, ścignąć, niedościgły, pościg, i t. d.; dościgać, (do)ścigły (i o owocach: ‘dojrzały’). Prasłowo; pień stĭg- (p. ścieżka, śćdza) i stīg-; lit. steigtis, ‘natężać się’, staigus, ‘porywczy’, staiga, ‘nagle’; niem. steigen, grec. steichō, ‘kroczę’, stoichos, ‘rząd’, a stąd rus. cerk. stich, ‘wiersz’. W serbskiem jest jeszcze bezokolicznik stići (jak nasze strząc, strzec). Wokalizacji śćdza, stĭdza, odpowiada łotew. stiga, jeśli to nie pożyczka z niem. Stiege (niem. Steg, goc. staiga, ‘droga’). Stignąti: ‘dosiąc celu, przybyć’, ‘dosiąc kogo’.