Słownik etymologiczny języka polskiego/ścieżka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ścieżka, zdrobniałe (dziś bez tego znaczenia, więc nowe dalsze zdrobnienia: ścieżynka, ścieżeczka), od śćdza w psałterzu florjańskim (w puławskim zamiast tego już ścieżka); śćdza, drugi przyp. liczby mn. *ściedz, zdrobniałe ścieżka (jak słza, słez, słezka); postać pierwotna: stĭg-ja (jak ldza z *lĭg-ja), do tegoż pnia co i ścigać (p.). Obok pnia z miękką półgłoską był i pień z twardą, t. j. obok ściegna, ‘droga’, i stegna; stecka, steszka r. 1500 (jak w cerk. stogna), szczególnie w wielkopolskich zabytkach (por. różnicę między słza a ruskiem śloza, i i.). Już w 15. wieku śćdza (pisana rozmaicie, stdza itd.) wyszła zupełnie z obiegu; »pospólnych ściegien«, r. 1408. Ruskie stiezia, cerk. stĭ(d)za, serb. staza, czes. steze, słowień. steza, itd.
