Słownik etymologiczny języka polskiego/łudzić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łudzić kim (wedle starej składni, jak kłamać kim), częste we złożeniach; złuda, ułuda, obłuda, obłudnik; obłuda i o ‘marze, straszydle’; w cerkiewnem i na Bałkanie łud, ‘błazen’, ‘głupiec’ ; łudarz (ptak łudarka?), łudarstwo (w 16. w.) zbliża się poniekąd do tegoż; łudzący, złudny. Gockie liuts i liuta, ‘obłudny’, ‘obłudnik’, liutai, ‘igrcy’, us-lutōn, ‘zwodzić’; litew. lūdnas, ‘smutny’, lusti, ‘smutnieć’, prus. lustint, ‘upokarzać’, czy tu należą ?, chociaż znaczenie ‘pokory’ powtarza się w nordyjskiem.
