Słownik etymologiczny języka polskiego/łuczyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
łuczyć, łuczać, ‘trafiać’, ‘rzucać do celu’, »łuczachą kamieniami«, ‘rzucali’; najczęstsze u Biernata i Reja: »bo cię tamo nikt nie łuczy« (‘znajdzie’), »na lekarza łuczył« (‘trafił’); w przysłowiu: »nierychły Bóg, lecz łuczny«; w 17. wieku ginie zupełnie. U innych Słowian bogato zastąpione, szczególnie na Rusi, gdzie i słuczaj, ‘traf’, i połucziť, ‘otrzymać’, do najpospolitszych słów należą. W cerk. »aszte mi sę łuczit umrěti s toboją«, ‘jeśli mi wypadnie, itd.’; lit. łaukti, ‘wypatrywać’, prus. laukit, ‘szukać’, lit. łūkēti, ‘wyczekiwać’, łotew. nuoluks, ‘cel, zamiar’. Nie zawadzi przypomnieć, że w nagłosie kl- i l- nieraz sobie odpowiadają, a kliucziti, prikliuczat’, zgadza się zupełnie z łucziti i słuczaj, tak, że pień może ten sam co i w klucz.
