Słownik etymologiczny języka polskiego/łub
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łub, ‘kora (lipowa)’, ‘budka na wozie’, pałuba, łubie, ‘okrycie łuku’ (zaś sajdak lub kołczan ‘okrycie strzał’); toż samo załubce, r. 1607; łubiany (maża, tarcza); łubek, ‘krążek obszywany i wysadzany kwiatami, na czoło dla panien’. Prasłowo aryjskie; łac. liber z *luber, ‘łyko’, ‘książka’; niem. Laube (stare louft, ‘kora’, ‘łyko’, z tego lucht, ‘strych, poddasze’, a może i Luft, ‘powietrze’, ?), litew. łuba, ‘deska’, może i łuoba(s), ‘kora’, łuobties, ‘obłupywać się’, łotew. luobu laiks, ‘czas kiedy łyka drą’ (na wiosnę).
