Prawo skautowe
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Prawo skautowe |
| Pochodzenie | Skaut, Nr 2 (1911) |
| Wydawca | Kazimierz Wyrzykowski |
| Data wyd. | 1911 |
| Druk | I. Związkowa Drukarnia we Lwowie |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały numer |
| Indeks stron | |
1. Na słowie skauta można polegać, jak na słowie Zawiszy.
Gdy skaut powie: »Na mój honor tak jest«, to znaczy, że tak jest, jak gdyby złożył uroczystą na to przysięgę.
Podobnie, kiedy zwierzchnik skautowy powie mu: »Wierzę Ci na Twój honor, że to zrobisz«, skaut musi wykonać rozkaz, przy pomocy wszystkich swoich sił, musi pokonać wszelkie przeszkody.
Gdyby skaut splamił swój honor kłamstwem, albo niedokładnym wykonaniem rozkazu, kiedy na jego honor uwierzono, że go wykona, — przestaje być skautem i musi zwrócić swoją skautową odznakę, której nie wolno mu już nigdy nosić — traci swe skautowe życie.
2. Skaut jest wierny Ojczyźnie, stara się pojąć, czego Ona od niego żąda, i to wykonywać; jest wierny swoim zwierzchnikom, stoi przy nich w doli i niedoli, broni ich przed wrogami i przed tymi, którzy źle o nich mówią.
3. Skaut jest obowiązany być pożytecznym i pomagać innym.
A ma on spełniać swój obowiązek przed wszystkimi innymi sprawami, nawet gdyby miał przez to stracić własną przyjemność, narazić się na niewygodę lub niebezpieczeństwo. W rozterce, którą z dwu rzeczy wykonać, skaut musi się spytać siebie samego: »Co jest moim obowiązkiem«, t. j. »Co jest lepszym dla innych« — i tę właśnie rzecz zrobić.
Ma czuwać i być każdej chwili gotowym do ocalenia życia albo też musi spełnić względem bliźniego dobry uczynek.
4. Skaut jest przyjacielem wszystkich, a bratem każdego innego skauta.
Więc, jeżeli skaut spotka nieznanego skauta, rozmawia z nim tak samo, jak e znanym, a jeżeli ten zna jaką troskę, stara się mu w miarę swoich sił dopomóc. Skaut nie może być nigdy snobem. Snobem jest ten, kto np. patrzy na drugiego z góry, ponieważ tamten jest biedniejszy, albo kto sam biedny nienawidzi bogatego dla jego bogactwa. Skaut bierze człowieka takim, jakim go pozna, i robi dlań to, co zrobić umie najlepszego.
Kim, młody skaut został przez Hindusów nazwany »małym przyjacielem całego świata«, a na ten przydomek powinien każdy skaut sobie zasłużyć.
5. Skaut jest rycerski, to znaczy jest uprzejmy względem wszystkich — zwłaszcza jednak względem kobiet, dzieci, starców, kalek. A za swą pomoc i rycerskość nie może przyjąć żadnej nagrody.
6. Skaut jest przyjacielem zwierząt. Powinien je w miarę możności chronić przed bólem i nie zabijać bez potrzeby, nawet owadów — bo, jak on, i one są boskimi stworzeniami.
7. Skaut jest karny i posłuszny, to znaczy wykonuje bez wahania rozkazy swego patrolowego, czy drużynowego.
Nawet, jeżeli otrzyma rozkaz, który mu się nie podoba, musi postąpić, jak żołnierz, i wykonać go w całej rozciągłości, ponieważ jest to jego obowiązkiem, a dopiero po spełnieniu może zgłosić się i powiedzieć, co ma przeciw; rozkaz jednak musi wykonać natychmiast.
8. Skaut śmieje się i gwiżdże w najcięższym nawet położeniu. Kiedy otrzyma rozkaz, powinien go wykonać, jak wszystko, wesoło i z ochotą, a nie powoli, z miną skazańca.
Skaut nigdy nie narzeka na trudności, ani nie zwala winy na drugiego; nigdy też w rozdrażnieniu nie przeklina.
Jeżeli się spóźni np. na pociąg, albo uczyni mu ktoś choćby dotkliwą przykrość, powinien zmusić się do uśmiechu lub zagwizdać jakąś wesołą arję, i sprawa skończona.
Skaut idzie z uśmiechem i pogwizduje. To nastraja wesoło i jego i innych, szczególnie w chwili niebezpieczeństwa, bo i wówczas zachowuje się tak samo.
Za przeklinanie i używanie wyrażeń trywialnych stosuje się karę, wynalezioną przez dawnego angielskiego skauta, kapitana Dżona Smyssa. Jest nią dzbanek zimnej wody, którą towarzysze wlewają przestępcy do rękawa.
9. Skaut jest oszczędny, to znaczy: każdy zbywający grosz wkłada do kasy oszczędności, by w razie braku mieć pieniądze na utrzymanieni nie być ciężarem dla innych lub też, by móc w razie potrzeby użyczyć pomocy innym.
