Watykański sobór, zwołany przez pap. Piusa IX bullą „Aeterni patris“ z 29 czerwca 1868 r., zebrał się na pierwszą sesję publiczną dn. 6 grudnia 1869 r. pod przewodnictwem papieża. Na drugiem publicznem posiedzeniu (6 stycznia 1870 r.) członkowie soboru złożyli wyznanie wiary według formuły soboru trydenckiego (ob. Symbole wiary). Na trzeciem publicznem posiedzeniu (24 kwietnia 1870 r.) ogłoszono konstytucję dogmatyczną „De fide catholica“, zawierającą traktaty o Bogu Stworzycielu (potępienie panteizmu), o Objawieniu, o wierze i o stosunku wiary do rozumu. Wreszcie na czwartej sesji publicznej (18 lipca 1870 r.), przed którą około 170 biskupów wyjechało, uchwalono konstytucję dogmatyczną o Kościele Chrystusowym. Konstytucja ta składa się z 4 rozdziałów: 1) o prymacie Piętrowym, 2) o jego ciągłości, 3) o prymacie papieskim i 4) o nieomylnem nauczaniu papieża rzymskiego (ob. Nieomylność). Przy głosowaniu nad dogmatem o nieo-mylności papieskiej na 535 głosujących tylko dwóch głosowało przeciw temu dogmatowi, lecz i ci po ogłoszeniu dogmatu zaprzysięgli go. Wskutek wybuchu wojny francusko-niemieckiej część biskupów wyjechała, pozostali przygotowywali materjał do następnych uchwał. Wkroczenie wojsk włoskich do Rzymu (20 września 1870 r.) skłoniło Piusa IX do odroczenia soboru na czas nieograniczony bullą „Postquam Dei munere“ z dn. 20 października 1870 r.
