Pierwszy śnieg (Kasprowicz)

←Poranek

Melodye jesienne • VII. Pierwszy śnieg • Jan Kasprowicz

Melodye jesienne→

←Poranek

Melodye jesienne VII. Pierwszy śnieg Jan Kasprowicz

Melodye jesienne→

ze zbioru Dzieła poetyckie Tom 4

VII.

PIERWSZY ŚNIEG.

Na ziemię upadł pierwszy śnieg, bielutki,
Jak ruń jagnięca, pulchny i wilgotny,
Zostawiający ślad pod stopą błotny,
Siodła strzech w mleczne strojący obwódki.
 
Czas panowania jego nader krótki:
Zza mgły blask słońca strzelił tysiąckrotny
I spił i wchłonął ten puszek ulotny,
Jak nagła radość spija łzy i smutki.

Jasność i ciepło zawładły w przestworze;
Zdawałoby się, że to dzień wiosenny
Myśli znów ziemi usłać kwietnie łoże.

Nie! To ostatni znak zwycięstwa słońca:
Porządkiem rzeczy, który jest niezmienny,
Śnieg jutro panem od końca do końca.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Jan Kasprowicz.