Nie mnie kochaj, dziewczyno, lecz myśl kochaj we mnie,
co, choć młoda, do czynu rwie się i do lotu,
łaknie burzy i wichru, piorunów i grzmotu,
i chciałaby rozświetlić prawdą życia ciemnie!
Kiedy włos mi zbieleje i skroń się pochyli,
zadrży ręka, co dzikie dziś kiełza rumaki,
butna młodość ucieknie, jak przelotne ptaki:
droga! — zaliż twa miłość skonać ma w tej chwili?
Myśli moje ty kochaj! Nie zgryzie ich burza!
Chociaż starcem już będę, to myśl moja dzielna
stanie twojej miłości za Anioła stróża!
Myśl ma śmierci śmie nawet urągać — bezczelna!
Choć u grobu już mego uklękniesz podnóża,
miłość twoja żyć będzie, jak myśl nieśmiertelna!
