Przejdź do zawartości

M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego/Słuch

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Michał Arct
Tytuł M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego
Wydawca M. Arct
Data wyd. 1916
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Inne S – wykaz haseł
S – całość
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

Słuch, zmysł, pozwalający odbierać wrażenia dźwiękowe, zmysł słuchowy, słyszenie; słuchanie, uwaga; zdolności muzyczne: mieć s., nie mieć s-u; w lm., s-y, to, co ś. słyszeć daje, to, co słyszymy, dźwięk, głos; pogłoska, wieść, fama, posłuch; uszy zajęcze; w s. = głośno, na głos; grać do s-u = nie do tańca; wiem, znam to ze s-u = ze słyszenia; cały w s. ś. zamienił = zaczął słuchać z natężoną uwagą; w fortyf., s. ziemny = otwór w ziemi, przez który można słyszeć zdaleka.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Michał Arct.