[50]PIEŚŃ XXV.[1]
Użałuj się, kto dobry, a potłucz zawiasy
I mnie samę wrzuć w ogień, bo prze te niewczasy
[51]
Dobrze już nie szaleję ja, furta strapiona;
Jednak mię ten bezmierny niepokój dokona.
Że to żadna Boża noc nigdy nie minęła,
Abych kiedy okrutnych razów nie podjęła[2]
Od tych sprosnych pijanic; nie mówię o słowa,
Łatwiejsza to, kiedyby cała była głowa.
Co tu za mej pamięci powrozów stargano,
Wrzeciądzów ukręcono, młotków[3] skołatano!
Teraz już głowicami[4] łotrostwo mię tłucze,
A ubogi gospodarz kryje pod się klucze.
To nie tajno, że cierpię nie za swoją winą,
Ale wszeteczna pani wszystkiego przyczyną,
Która, nie wiem na jaki żywot się udała,
Że i wstydu i dobrej sławy zapomniała.
Ja, to Bóg wie, przestrzegam swojej powinności,
A taję, ile mogę, jej zbytków i złości;
Cóż potem? kiedy ludzie na zęby ją wzięli;
Ona wie, jeśli fałszu czy prawdy się jęli.
Ale jeśli mię smutną ciężkie razy bolą,
Niemniejszą mam przed owym nędznikiem niewolą,
Co tu noc pole[5] nocy płacze mi nad głową,
Ani mi spać dopuści swą żałosną mową.
[52]
Furto (powiada) sroższa, niźli pani twoja,
Mnie to na złość trzymasz się tak mocno podwoja;[6]
Czemu mię w dom smutnego nie puścisz, gdyż mojej
Skrytej prośby nie umiesz odnieść paniej swojej?
Także ja biedny człowiek w swym ciężkim frasunku,
Nie mam uznać na wieki żadnego ratunku?
I już mię nocleg potkać uczciwszy nie może,
A ten zimny próg muszę przyjmować za łoże.
Mych niewczasów litują nocy nieprzespane,
Litują pełne gwiazdy, wiatry niewytrwane;[7]
Ty sama nie chcesz baczyć ludzkich doległości,
A swem tylko milczeniem wiecznie zbywasz gości.
Gdzieś[8] to namniejsze słówko przez skałę przepadło,[9]
A na zapamiętałem uchu paniej siadło;
By[10] kamień, by żelazo w sercu swem chowała,
Nie wierzę temu, żeby westchnąć raz nie miała.
Teraz na szczęsnej ręce u drugiego leży,
A moja prózna mowa precz za wiatry bieży;
Ale ty coś przyczyną tych wszytkich trudności,
Furto, mówię, niewdzięczna moich uczynności.
Tobiem ja złego słowa nie rzekł jako żywo,
Co drugi rad uczyni, gdy mu miejsce krzywo;
Żebyś mi tę niewdzięczność okazować miała,
A mnie całą noc płakać pod niebem niechała.[11]
[53]
Alem cię rychlej nowym rymem udarował,
I twoje niskie progi wdzięcznie ucałował;
Com się razów obrócił u twego podwoja,
Objatami szukając u świętych pokoja.
To tego, i co lepiej oni tam umieją,
Całą Bożą noc będzie, aż kury odpieją;
Takżeć mię smutną to złe paniej obyczaje,
To tego płacz frasuje, aż mię ledwie staje.
_t.2_050.jpeg){kind=link}
_t.2_051.jpeg){kind=link}
_t.2_052.jpeg){kind=link}
_t.2_053.jpeg){kind=link}
