[250]NIE DŁUGI ROZMYSŁ.
Ksiądz Siemikowski, mając beneficium jedno controversum[1], w którem mu Gamrat, arcybiskup gnieźnieński przeszkadzał, wziął tę radę przedsię, że przystał do tegoż arcybiskupa, rozumiejąc, że on jako słudze już swemu nie miał mu w tem przeszkadzać; i tegoż dnia prawie, kiedy mu go zalecono i kiedy mu rękę dał,[2] chcęcy uczynił wzmiankę około swego [251]beneficium. Tam Gamrat zarazem[3] opowiedział się[4], że to beneficium jego jest podawania[5], ani żadnego na niem chce cierpieć, jeno kogo on na nie wsadzi. Siemikowski zasię prosił, aby raczył nań tak wzgląd mieć, jako na sługę już swego, a tego mu życzył. Ale Gamrat porożem na to barzo wstrząsał[6]. Co Siemikowski obaczywszy, rzekł: Nu, miłościwy księże, jaciem dla tego był do W. M. przystał, abych był miał pomoc z W. M., ale iż widzę, że prózno, a ja zaś odstawam[7]. I dawszy mu rękę, szedł precz.
_t.2_250.jpeg){kind=link}
_t.2_251.jpeg){kind=link}
