Illustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic/23
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Illustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic |
| Podtytuł | pisał i illustrował Walery Eljasz |
| Wydawca | J. K. Żupański |
| Data wyd. | 1870 |
| Miejsce wyd. | Poznań |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Nie jednemu, będąc w Zakopaném, obija się o uszy mowa o jakiejś dziurze[2], lecz niech to nikogo nie zaciekawia, bo szkoda czasu na zwiedzenie takiej osobliwości.
Jest to jama w wapiennej skale mniej więcej 40 stóp[3] wysoka z małym otworem u góry, spód zaś kamienisty pokrywa mnóstwo suchego liścia, które wiatr nadął z doliny. Ciągnie się owa dziura dalej, ale ciemno tam, a wąski otwór nie zachęca do zwiedzania dalszych pieczar, zresztą jaskinia ta nie może nawet iść w porównanie z grotą w Magurze, zatem podróżnych na tego rodzaju osobliwości odsyłam do Magury. Jednak dla uzupełnienia opisu dołączam skreślenie drogi ku Dziurze, lub Do Dziury.
Z Zakopanego spojrzawszy na wzniosły Regel pod Giewontem, zwany Sarnią skałą lub Małą Świnnicą (3990′[4]), widać w środku góry zagłębienie, dokąd wiedzie dolinka, mająca swe ujście między dolinami Strążysk a Białej. Potoczek wypływający z tej dolinki wpada do Młynicznej, potoku strążyskiego tuż zaraz przy wyjściu z doliny koło chaty opryszka Matei.
Wszedłszy w dolinę, która z sąsiadkami co do piękności nawet rywalizować nie może, idzie się koło potoczku ciągle w górę, a w pół godziny napotyka się na wschodniej stronie wyniosłą skałę, obsypaną u dołu piargami; w miejscu najniższém postąpiwszy kilkanaście kroków na wał, co zupełnie zasłania otwór do jamy, staniemy u celu podróży. Wejście jest niskie, że człowiekowi wyższego wzrostu nachylić się trzeba, aby wejść do wnętrza Dziury. Zaraz za tą skałą dolina się kończy (3247′[5]), a zaczyna strome zbocze północne Sarniej Skały.
