Gry i zabawy towarzyskie/Trzeciak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Gry i zabawy towarzyskie |
| Podtytuł | w pokoju oraz na wolnem powietrzu |
| Wydawca | Wydawnictwo M. Arcta |
| Data wyd. | 1910 |
| Druk | Drukarnia M. Arcta |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cała książka |
| Indeks stron | |
Im więcej osób do gry tej należy, tem jest ona zabawniejsza.
Grający stają po dwóch, jeden za drugim i tworzą dwa koła: zewnętrzne i wewnętrzne, zwracając się twarzami do środka koła. Odległość pomiędzy jedną parą a drugą powinna wynosić 4 do 6 kroków. Stojący na przedzie nazywają się № 1, stojący z tyłu — № 2.
Dwaj wybrani powinni się znajdować poza kołem i gonią jeden drugiego, nie wchodząc do dużego koła.
Ten, który ma gonić, staje w odległości 10 kroków od towarzysza i klaśnięciem dłoni daje znak, że rozpoczyna. Złapany zamienia się na rolę z tym, który go gonił. Ale prześladowany nie tak łatwo da się złapać, bo ma prawo stanąć przed jedną z par. Zatrzymawszy się przed № 1 pary, którą sobie wybrał, powinien zawołać: <trzech za wiele!». Wtedy № 2 umyka, wołając: «dwuch dosyć».
Ta zmiana powinna następować bardzo prędko, w przeciwnym razie, t. j. gdy № 2 stając się № 3, nie
zemknie natychmiast, prześladowca może go schwytać na miejscu. Jeżeli gra jest dobrze prowadzona, ta ciągła zmiana uciekających i prześladowców urozmaica ją i ożywia. Zastosować ją można w czasie rekreacji i na zebraniach dziecinnych.
