Przejdź do zawartości

Encyklopedyja powszechna (1859)/Apostolicae sedis gratia

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Leon Rogalski
Tytuł Encyklopedyja powszechna
Tom Tom II
Rozdział Apostolicae sedis gratia
Wydawca S. Orgelbrand
Data wyd. 1859
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Apostolicae sedis gratia, to jest, „z łaski Stolicy Apostolskiej:“ formuła używana przez biskupów, przed ich tytułem, naprzykład, w listach pasterskich i t. p.: „Z Bożej i Stolicy Apostolskiej łaski Biskup N.“ Binterim w rozprawie: Dei et apostolicae sedis gratia, wykazał, że papieże nie narzucili biskupom tej formuły. Leon Wielki domagał się wprawdzie dla Stolicy Apostolskiej prawa potwierdzania biskupów, jak widzimy z 79 listu jego do cesarza Marcyjana. Dopiero w kilka wieków później Bonifacy, apostoł Niemiec, w liście do Zacharyjasza papieża mianował się Servus apostolicae sedis. Papież Jan XIII oświadczył w r. 969. że biskup Jan z Benewentu otrzymuje godność arcybiskupią per apostolicae auctoritatis concessionem. W r. 1008 Herybert arcybiskup koloński mianował się: Indignus Christi et Clavigeri ejus servus; Eberhard, biskup bambergski, pisał roku 1152: Divina et apostolica gratia. Formuła Apostolicae sedis gratia, dość często powtarza się od XII wieku i biskupi mieli sobie za chlubę wyrażać nią swe przywiązanie do Stolicy Apostolskiej. Thomassin w dziele: de Nova et veteri Eccles. Disciplina, myli się twierdząc, że łaciński biskup Cypru r. 1251 pierwszy użył tej formuły, która od XII już wieku przez wszystkich biskupów była używaną. L. R.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Leon Rogalski.