Encyklopedyja powszechna (1859)/Amico (Ludwik)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Amico (Ludwik) |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Amico (Ludwik hr. Castellalfero), dyplomata włoski, ur. 1757 r. w Asti, nauk słuchał w uniwersytecie Gettyngskim, karyjerę dyplomatyczną rozpoczął pod królem sardyńskim Wiktorem Amadeuszem III, który powierzył mu poselstwo do Neapolu, następnie do Wiednia. W 1798 r., kiedy Francuzi obsadzili Piemont, Amico był posłem sardyńskim w Berlinie, a jako gwałtowny przeciwnik nowego porządku rzeczy nie prędzej powrócił do swego kraju, aż gdy mu zagrożono konfiskatą majątku i wpisaniem go do listy wychodźców. Powróciwszy w skutek tego do Turynu, jako prawdziwy dyplomata wnet zaprzyjaźnił się z dworem księżnej Borghese, której nawet został szambelanem; w 1810 r. wysłany był do Paryża dla assystowaniu uroczystości ślubnej Napoleona. Zaledwie jednak upadek cesarstwa był prawdopodobnym, Amico przezornie powrócił do dawnej dynastyi, która poruczyła mu poselstwo przy dworach toskańskim, Lukki i Parmy. Um. 1832 r. we Florencyi: na nim wygasł jeden z najstarożytniejszych rodów włoskich.
