Encyklopedyja powszechna (1859)/Allah
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Allah |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Allah, (wyraz arabski, złożony z al i ilah; istota godna uwielbienia, po hebrajsku: Elohim), nazwa jedynego Boga, do czci którego Mahomet obowiązywał wiernych i która przeszła do mowy wszystkich narodów wyznających islamizm. Wyobrażenia Mahometa o tym Bogu w Koranie są czyste, pełne godności, wyższe nad przesąd narodowy i wschodnią namiętność; przedewszystkiem zaś szło mu o jedność, którą dobitnie wyraził w tych wierszach: „Nie masz Boga, krom Boga (Allah). Ten jeden prawdziwy, wielki i najwyższy Bóg istotę Swoją ma przez Siebie, jest wieczny, nikt Go nie płodził, ani Sam nie płodzi nikogo, Sobie Samemu wystarcza, nieskończonością Swoją napełnia wszechświat, jest punktem środkowym w koło którego jednoczy się wszystko, jest utajonym i jawnym Panem świata, ciał i duchów, Stwórcą i Władcą, Wszechmocnym, Wszechmądrym, Wszechdobrym, Miłosiernym, a wyroki Jego są nieodwołalne.“ Wszystkie te przymioty Allaha, Mahomet w popularny sposób uwidocznił przez nader śmiałe obrazy, jak np. w następującym wierszu Koranu: „Gdyby wszystkie drzewa na ziemi były piórami do pisania, a siedm oceanów kałamarzami atramentu pełnemi, niedość byłoby jednak na opisanie wszystkich cudów Allaha.“ Rozmaite przymioty Boga opisane są w 99 Jego imionach, których setném a obejmującem w sobie wszystkie inne, jest Allah, i które razem w pewnym porządku ułożone stanowią litaniję i różaniec Mahometanina. F. H. L.
