Encyklopedyja powszechna (1859)/Aleuckie wyspy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom I |
| Rozdział | Aleuckie wyspy |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Aleuckie wyspy, leżą gromadnie na wschód od wysp Komandorskich do półwyspu Alaski, w północno-zachodniej części Ameryki; odkryte zostały przez Behringa (1745 roku), i odtąd zamieszkane przez rossyjskich przemysłowców, których ludność dochodzi do 1000. Wyspy Aleuckie składają się z wysokich gór rozmaitego składu, po największej części wulkanicznych. Na wyspach tych znajduje się wiele źródeł mineralnych; są też drogie kamienie, ruda miedziana, bursztyn; lasów bardzo mało; wyspy te obfitują w lisy, bobry, lwy i cielęta morskie. Powietrze ciągle wilgotne i mgliste; śnieg leży od Października do Maja. Wyspy Aleuckie dzielą się na 4 gromady: 1) Właściwe Aleuckie, (Bliżnije), najbardziej na zachód posunione z całego Archipelagu i najbliższe Kamczatki (inaczej zwane Attu, Agattu) i pewna liczba drobnych, znanych pod nazwiskiem Siemiczy. 2) Mysze. 3) Andrejanowskie, i 4) Lisie czyli Kawalangskie; a w ich liczbie Unalaszka, Umnak, Kadjak. Ludność pierwotna wysp Aleuckich, wynosić miała 100,000; lecz później zmniejszyła się do dziesiątej części.
