Encyklopedja Kościelna/Fossores
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Fossores (grabarze) w pierwotnym Kościele, przynajmniej w Rzymie, stanowili osobny stan (ordo) wśród niższej hierarcbji duchownej, jak tego dowodzą starożytne pomniki katakumb rzymskich (ob. Martigny, Diction. d. antiqu. s. 280), Teodozjuszów Kodeks praw (L. 7 tit. 20 l. 12), który ich nazywa klerykami (clerici), i pisma św. Hieronima (Epist. ad Rustic., ad Innocent.). Według Liber Pontifical. ustanowił ich św. Klemens I, Papież, a po r. 525 już nie ma nigdzie o nich wzmianki (Northcote et Brownlow, Rome souterr. trad. Allard, s. 139). Nie mamy też obrzędu, jaki był używanym przy święceniu fossorów. Obowiązkiem ich głównym było kopanie grobów w katakumbach. Z początku czynność tę wykonywali bezpłatnie; od IV w. zaś są ślady, że za miejsce w katakumbach brali zapłatę od osób zamożniejszych, które sobie życzyły być pochowanemi przy grobach męczenników. Może powodem tych opłat było to, że gdy ustały prześladowania, groby zaczęto kopać na powierzchni ziemi, w miękkim gruncie, więc za kopanie trudniejsze w opoczystych katakumbach, i dla tego, aby najętego już raz miejsca nie oddano komu innemu, również życzącemu być pochowanym w tém samém miejscu, interesowani płacili fossorom. Inne nazwy fossorów są: lecticarii, libitinarii, copiatae, decani. Oprócz kopania grobów, ubierali także ciało do pogrzebu (S. Hieronym. Ep. ad Innoc.). W hierarchji duchownej zajmowali miejsce między ostjarjatem a lektoratem i byli o jeden stopień wyższymi od ostjarjuszów.
