Encyklopedja Kościelna/Floraceńskie zgromadzenie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Floraceńskie zgromadzenie. Od półowy XI wieku rozpoczęto, po dość długiém uśpieniu, wznawiać i poprawiać religijne zakłady, bo obudzony lepszy duch pragnął z korzenia wytępić wszystko, co było złego. W tym celu też neapolitańczyk Joachim z Celico (zwykle z Flory, de Floris nazywany) założył zgromadzenie floraceńskie. Ten złożywszy, po wielu przygodach, godność opata cystersów w Corazzo, żył jako pustelnik, a 1189 r. osiadł z kilku towarzyszami w miejscu nazwaném Flora, gdzie, w skutek napływu wielu uczniów, założył klasztor tegoż imienia, który wkrótce był w stanie zakładać inne filjalne, pozostające w zależności od Flory. Ustawy przepisane przez Jochima potwierdził Papież Celestyn III 1196 r. W Neapolu i Kalabrji powiększała się coraz więcej liczba klasztorów tejże reguły, ale wkrótce ulegli prześladowaniu, ponieważ ich założyciel popadł w podejrzenie o herezję. Wiele klasztorów musiało w zamieszkach ówczesnych ucierpieć. Flora sama była szczęśliwiej kierowaną przez dobrych opatów aż do r. 1470, w którym, pod przewodnictwem opatów komendataryjnych, wkradło się zepsucie, co spowodowało, źe wiele od Flory zależnych klasztorów w Kalabrji i w Bazylikacie połączyło się z klasztorami cysterskiemi (1505), a inne z kartuzami i dominikanami. Już przy końcu XVI wieku nie znajdujemy samoistnego klasztoru floraceńskiego. Zresztą, zgromadzenie to różniło się od cystersów tylko większą ścisłością reguły; nawet ubiór był prawie ten sam. Było także kilka klasztorów żeńskich tej samej reguły (ob. Helyot, Kloster- und Ritterorden, Bd. V s. 454). Z powodu podobieństwa nazwisk dwóch opactw, t. j. Flora (po francuzku Fleure) i Fleury, zgromadzenie floraceńskie bywa często błędnie nazywane florjaceńskiém. (Fehr). X. F. S.
