Encyklopedja Kościelna/Faustus manichejczyk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Faustus, manichejczyk. Ur. w Mileve, w Afryce, bp manichejski, człowiek ujmującej wymowy i chytry. Gdy młody Augustyn dał się w Kartaginie oplątać w sieci manichejczyków, miał wiele wątpliwości co do ich nauki. Ci, których o rozwiązanie swoich wątpliwości prosił, odsyłali go do Faustusa, którego przybycia wyczekiwali. Gdy Faustus przybył, Agustyn postarał się zbliżyć do niego, ale oczekiwania jego zostały najzupełniej zawiedzione; przekonał się bowiem, że F. czytał tylko niektóre mowy Cycerona, trochę z Seneki, kilku poetów i to, co manichejczycy przed nim po łacinie napisali. Gdy Augustyn chciał z nim rozmawiać o gwiazdach, F. przyznał, że nic się na naukach przyrodniczych nie zna. Ten sam F. napisał później dzieło przeciwko prawdziwej wierze chrześcjańskiej; na żądanie swoich współbraci napisał Augustyn pko niemu Contra Faustum manichaeum lib. 33. Dzieło to, ukończone 400 r., przesłał Augustyn ś. Hieronimowi 404. Z dzieła tego o osobie Fausta dowiadujemy się, że żył wygodnie, że pieścił swoje ciało, że się miał za w cieloną mądrość, że przez krótki czas był wygnany na jakąś wyspę i t. p. (Gams). N.
