Encyklopedja Kościelna/Faraon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Faraon (hebr. Pareoh, 70: Φαραώ, Vulg. Pharao), tytuł, którym Biblja mianuje wszystkich dawniejszych królów egipskich, rzadko przy nim dodając imiona własne: np. Nechao, Efree. Tytuł ten jest czysto egipskim: składa się z przedimka (P, Ph, Pha) i z wyrazu Ra (słońce). Pomniki egipskie, jeszcze z czasów przedabrahamowych, mają wyraz peraa, wielki dom, czém oznaczają króla i pałac królewski. Peraa więc odpowiadałoby tytułowi tureckiego dworu: wysoka porta, lub europejskiemu jego mość (królewska). Cf. Ebers, Aegypten u. d. Bücher. Mos. I 263; Chabas, Les Pasteurs en Egypte s. 17. 32. Z powodu, że F. jest tytułem, a nie imieniem wlasném, nie możemy wiedzieć, za których królów Abraham i później jego potomkowie przebywali w Egipcie i za którego wyszli z tegoż kraju. W następnych czasach spotykane w Biblji imiona własne faraonów: Sesaka (ob.), Suy, Nechaona i Efree (ob. tej Enc. IV 566—68), znajdują się i na pomnikach egipskich. Kwestja egzegetyczna: co należy rozumieć pod często powtarzanem wyrażeniem w Exod: „Bóg zatwardził serce faraona?“ rozwiązuje się tém, że tam jest mowa nie o zatwardzeniu czynném, lecz o dopuszczeniu. Często bowiem w Biblji dopuszczenie wyraża się w taki sam sposób, jak działanie czynne (ob. Reinke, Beitr. V 279—303). X. W. K.
