Encyklopedja Kościelna/Eudocja św.
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Eudocja v. Eudoxia (od εὐδοκια — zadowolnienie, dobre usposobienie i t. p.). 1 św. (1 Marca), ur. w Samarji za panowania Trajana. W młodości odznaczała się piękością ciała i dowcipem umysłu. Otoczona zawsze tłumem pochlebców, dała się jednemu z nich uwieść, poczem opuściła dom rodzicielski w Heliopolis, w Celesyrji, nierządem zebrała znaczny majątek. Do domu, leżącego obok jej mieszkania, przybył raz podróżny zakonnik Germanus. Gdy przyszedł czas jutrzni, Germanus śpiewał psalmy i czytał głośno opis kar piekielnych i radości niebieskich. Cienka tylko ściana przedzielała pokój zakonnika od sypialni Eudocji, która przebudzona śpiewem, słyszała wszystkie słowa modlitwy i czytania; zdumiona, słuchała rzeczy zupełnie dla siebie dotąd nieznanych, poczem poprosiła zakonnika, aby do niej przyszedł i objaśnił jej, co znaczą te jego modły. Germanus mową swą wzruszył duszę młodej niewiasty, która odtąd poczęła pokutę i wreszcie ochrzczona, przyjętą została do kościoła przez Teodota, bpa miejscowego. Majątek cały rozdała ubogim, poszła na pustynię i surowy pokutniczy wiodła żywot. Często prosiła Boga, aby ciało jej, którém tylekrotnie go obrażała, mogło dostąpić szczęścia męczeństwa. Bóg wysłuchał jej prośby. Gdy wybuchło prześladowanie, prefekt Wincenty kazał wezwać przed siebie słynną już ze swej świętobliwości Eudocję i ściąć (ok. 114 r.), gdy ta bogom ofiary złożyć nie chciała.
