Encyklopedja Kościelna/Bursa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom III) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Bursa, z łaciny średniowiecznej: mieszek, albo worek. W aparatach kościelnych dwojakie są bursy: jedna, którą się kładzie do Mszy na welonie kielicha, z korporałem wewnątrz; druga zaś używana u nas zwyczajnie do schowania naczyńka z Najśw. Sakramentem, albo z olejem św., niosąc do chorych. Bursa na korporał, choć jej materji rubryka Mszału nie determinuje, wypada jednak, ażeby jak welon była jedwabna, z krzyżem na wierzchu, dogodnie otwierana, na podszewce płóciennej białej, albo jedwabnej, jakiegoś jednostajnego koloru. Nowa osobno się nie poświęca, chyba razem z innemi aparatami. Na kielichu kładzie się otworem do siebie, na ołtarzu otworem do środka ołtarza, jeżeli rysunek haftu przez to się nie szpeci; wychodząc do ołtarza nic na niej kłaść nie wolno. Przy wyjmowaniu Najśw. Sakramentu, czy to przed rozdawaniem kommunji w kościele, czy też mając ją nieść chorym, bursę z korporałem wewnątrz na ołtarz wypada, ażeby sam kapłan zaniósł i przyniósł: „decere ut a sacerdoto deferatur“ (S. R. C. 24 Wrześ. 1842 r. i 27 Lut. 1847 r.). Gawant, a za nim inni twierdzą, że Pius V, Papież, dyspensował Hiszpanów do noszenia korporału nie w bursie; ztąd wnoszą liturgiści teologowie, że wypada, choć nie pod grzechem, korporał zawsze kłaść wewnątrz bursy. Użycie bursy przy Mszy początek wzięło w w. XIV. X. S. J.
