Encyklopedja Kościelna/Benedykt X
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Benedykt X, ten zaledwie 9 miesięcy zdołał się utrzymać. Rzymianie zobowiązali się pod przysięgą Stefanowi X, że po jego śmierci nie przystąpią do wyboru nowego Papieża, dopóki nie powróci wysłany do Niemiec Hildebrand, archidjakon kościoła rzymskiego. Lecz stronnictwo hrabiów tuskulańskich, czyli szlachty rzymskiej, i najgorsza część duchowieństwa, pod przewodnictwem lekkomyślnych kardynałów, korzystając z nieobecności Hildebranda, narzuciła kościołowi Benedykta X; poważniejsi atoli kardynałowie, a na ich czele Piotr Damiani, kardynał biskup ostyjski, protestowali przeciwko intronizacji Benedykta, którego, jak się zdaje z jednego listu tegoż Piotra, archiprezbyter ostyjski zmuszony był wyświęcić (Watt. Vitae R. Pont. t. 1 p. 204—205); Damiani i kardynałowie z Rzymu uciekli, lezc[1] przed opuszczeniem Rzymu, raczej zdecydowani przyjąć Papieża proponowanego przez dwór niemiecki, niż narzuconego przez nikczemną fakcję szlachty rzymskiej, wyprawili poselstwo do cesarzowej Agnieszki, matki i opiekunki sześcioletniego króla Henryka IV, oświadczając, że postanowili zachować Henrykowi wierność, obiecaną jego ojcu, i że są gotowi wybrać tego, kogo im wskaże dwór niemiecki. Hildebrand, wracając do Rzymu, bawił wówczas we Florencji, a świadomy chęci cesarzowej, zebrał rozproszonych kardynałów do Sienny i skłonił do wybrania na Papieża Gerarda, biskupa florenckiego, który przybrał imię Mikołaja II. Po czém kardynałowie, po zatwierdzenie wyboru wyprawili poselstwo do Niemiec; i w rzeczy samej został uznany Mikołaj II, a książe Godfryd, mąż bogatej księżniczki Matyldy, margrabiny toskańskiej, otrzymał polecenie od cesarza, aby nowemu Papieżowi do Rzymu, dla wypędzenia intruza Benedykta X, towarzyszył. W tym czasie synod, zebrany w Sutri, ogłosił depozycję i klątwę na Benedykta X. Gdy się Mikołaj z świetnym orszakiem zbliżał do Rzymu, Benedykt złożył oznaki władzy papiezkiej i usunął się do Velletri. W kilka dni po osadzeniu na tronie papiezkim Mikołaja, rzucił się mu do stóp Benedykt i uwolnienie od klątwy uzyskał, ale na zawsze od godności kapłańskiej usuniętym został (ad communionem laicam, Watt. jak wyżej, De vita Nicolai II pag. 208 et 209) i um. w 1059 r. Piotr Damiani maluje go, jako człowieka bardzo ciemnego i grubych obyczajów.
