Encyklopedja Kościelna/Bdellium
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Bdellium, wyraz dwa razy wspomniany w Biblji: raz, gdy mówi o raju, że jedna z rzek wychodzących z raju przepływa krainę, w której rodzi się bdolah (Gen. 2, 12); drugi raz, że manna kolorem swym przypominała bdolah (Num. 11, 7). Na mocy podobieństwa wyrazu hebrajskiego bdolah z greckim βδέλλιον v. βδέλλα, 70 i inni greccy tłumacze, wraz z Wulgatą, bdolah oddali przez bdellium. Według Plinjusza (Hist. Nat. XII 9), bdellium jest gummą z drzewa, rosnącego w Baktrjanie, Arabji, Indji, Medji i Babilonji. Z opisu tego drzewa, jaki Plinjusz (l. c.) podaje, naturaliści wnoszą, że jest ono amyris agollicha lub borassus flabelliformis, z rodzaju palm, i rośnie w Arabji szczęśliwej i Persji. Przez nacięcie skóry otrzymuje się z niego sok, który potém tężeje i jest przedmiotem handlu. Najwięcej poszukiwaném było bdellium z Baktrjany: podobne do wosku, przezroczyste, mocnego i przyjemnego zapachu, przez roztarcie wydające tłuszcz (Plin. l. c.). Tak powszechnie komentatorowie, na mocy powyższych danych, tłumaczą bdellium. Inni bdolah mają za perły (Bochart, Hierozoicon III 593), za kryształ (Relandi, Dissertatt. miscellan. I 27), lapis lazuli (Schmidt, w Liter. Zeitg. Leipz. 1828, n. 16), lub inne drogie kamienie (Hartmann, D. Hebräerinn am Putztische III 96); Lassen wreszcie za piżmo (Indische Alterthumskunde, 2 Aufl. Leipz. 1867, I 288... 529). X. W. K.
