Encyklopedja Kościelna/Baradeusz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Baradeusz Edesseński (al-Baradai, t. j. okryty łachmanami, po grecku Zanzalus), kapłan z klasztoru Fazytla, w pobliżu Nizyby, monofizyta. Uporczywie stroniąc od Kościoła, monofizyci zwolna utworzyli oddzielny kościół w Egipcie, Armenji i Syrji, ale wewnętrzne pomiędzy nimi niezgody i gorliwość Justyniana cesarza, położyły tamę ich dalszej propagandzie. Przedewszystkiém brak im było kapłanów w Syrji i Mezopotamji. Kilku tedy ich biskupów, uwięzionych w jednym zamku, wybrało na biskupa Edessy z prawami metropolity nad wszystkimi monofizytami, Jakóba, zakonnika gorliwego i nawykłego do wszelkich umartwień. Nowy ten biskup, w łachmanach przybrany, jako żebrak, szybko przebiegał, wpośród licznych niebezpieczeństw, całą Syrję i okolice, godząc rozdwojonych monofizytów i usiłując założyć jeden kościół wspólny dla całej sekty. W tym celu wyświęcił mnóstwo biskupów, kapłanów i djakonów. W celu utrzymania nadal jedności, dał naczelnika całej sekcie w osobie Sergjusza, którego ordynował na patrjarchę antjocheńskiego, po śmierci Sewera, zm. r. 539. Monofizyci syryjscy, na cześć człowieka, który przez lat 33 rozwinął taką działalność w ich sprawie, nazwali się jakobitami, która to nazwa przeszła następnie i do wszystkich innych wyznawców tej sekty. (Häusle). X. M-i.
