Encyklopedja Kościelna/Arsaces

<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Encyklopedja Kościelna (tom I)
Redaktor	Michał Nowodworski
Data wyd.	1873
Druk	Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron

›››

[423] Arsaces. Było to wspólne nazwisko królów partyjskich, od Arsacesa, który był założycielem państwa Partów, około 250 przed Chr. Tu wspominamy tylko o Arsacesie VI, inaczej zwanym Midrydatesem, który panował za czasów machabeuszowskiego Szymona i o którym jest mowa w I Machab. 14, 1—3. Ten władca rozszerzył granice państwa Partyjskiego, na wschód do Indu, a na zachód do Eufratu, zkąd nazywano go królem Persji i Medji. Król Syrji Demetrjusz II (Nikanor), ten sam, który r. 143 p. Chr. uznał niezawisłość państwa Judzkiego od rządów syryjskich (I Mach. 13, 34—42), namówiony przez Greków z drugiego brzegu Eufratu, powziął zamiar odzyskania prowincji, zdobytych przez Partów. Około 140 r. przed Chr. wyruszył Demetrjusz w granice nieprzyjacielskie i zajął niektóre kraje. Arsaces, dowiedziawszy się o tém, wyprawił przeciwko niemu wojsko; król syryjski, pod pozorem układów, w zasadzkę wprowadzony, dostał się do niewoli, wojsko zaś jego pobite i wytępione. Demetrjusza, ku tém większemu poniżeniu, oprowadzano i pokazywano w prowincjach, które do niego odpadły; później obchodzono się z nim łagodniej, a nawet Arsaces oddał mu własną córkę [424]Rodagunę w małżeństwo. Po śmierci Arsacesa VI, król syryjski odzyskał wolność, w skutek szczęśliwej wyprawy, poprowadzonej przeciwko Partom, przez króla syryjskiego Fraatesa, około 130 r. przed Chr. (Jos. Antt. XIII. 7. Justin. 1, 36. c. 9, 41. c. 4, 5. Oros. lib. 5. c. 4). (Wetzer).