Encyklopedja Kościelna/Ararat
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Ararat, nazywała się prowincja armeńska (Moses Choren. Hist. Armen. 1, 10. 11), w której leżało miasto Ararat (w V w. królewska rezydencja), w pobliżu znanej góry tego nazwiska. Armeńczycy górę tę nazywają Masis, a Persi Kuhi-Nuch (góra Noego). Tam zatrzymała się arka Noego i ztamtąd po potopie rozeszli się ludzie po całym świecie. Ale bez względu nawet na historyczne znaczenie tej góry, należy ona do miejscowości godnej bardzo uwagi. Dzień drogi na południo-zachód od Erywanu, a półtora dnia na południe od Eczmiadzynu, około 12 mil na południe od rzeki Araksesu, wznosi się ta góra na szerokiej równinie, przez którą przepływa Arakses. Rozciągłość góry jest tak wielka, iż jeździec potrzebuje 5 dni do objechania jej na około po równinie. Wyżej rozdziela się ona na dwa wierzchołki, wielki i mały Ararat, pokryte zawsze śniegiem i lodem. Góra ta nie ma źródeł, z wyjątkiem źródła Jakóba, które prawie w półowie góry wypłynąć miało, na modlitwę św. Jakóba z Nizyby. U stóp góry leży wioska Agori z kościołem, p. t. św. Jakóba. W okolicy tej wioski znajdują się wyborne winnice, gdzie też, podług starego podania, miała być i winnica Noego. R. 1829 prof. Parrot z Dorpatu wszedł na wierzchołek Araratu, dotąd za nieprzystępny uważany, i oznaczył jego wysokość na 16,200 stóp. Z pięknej równiny Araksesu widziany, wydaje się Ararat jakby ogromna massa gór i skał, poukładanych jedna na drugiej, z wierzchołkiem sięgającym w obłoki i zawsze w nich ukrytym. Do wylądowania arki Noego i na punkt wyjścia do zaludnienia ziemi całej, geograficznie tylko rzecz uważając, nie możnaby było lepszego punktu wybrać nad Ararat (Raumer, Palästina s. 453). (Welte). N.
