Encyklopedja Kościelna/Annuncjady
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Annuncjady (Zwiastowania Marji). Jest to nazwa sardyńskiego orderu i dwóch klasztornych zakonów żeńskich, z których pierwszy wziął początek we Francji, drugi zaś we Włoszech północnych. 1. Annuncjady francuzkie zostały założone przez Joannę de Valois, córkę Ludwika XI, króla franc. Joanna była żoną Ludwika, księcia Orleańskiego, który po śmierci brata swojego Karola VIII, wstąpiwszy na tron, domagał się rozwodu, aby mógł pojąć za żonę wdowę po Karolu VIII, w której oddawna był rozmiłowany. Ludwik złożył przysięgę, że został zmuszony przez swojego brata Karola, do zawarcia związków małżeńskich z Joanną, i że nigdy z nią nie miał stosunku małżeńskiego. W skutek tego Aleksander VI, Papież, małżeństwo rozwiązał. Cnotliwa Joanna, idąc za radą świętego Franciszka z Pauli, udała się do miasta Bourges i tam 1500 r. założyła zakon panien dziesięciu snów Marji, czyli Zwiastowania. Cnotami temi, jakie nowe zakonnice, dziewice szlacheckiego rodu, miały obowiązek naśladować, były: czystość, roztropność, pokora, wiara, pobożność, posłuszeństwo, ubóstwo, cierpliwość, bojaźń Boża, miłosierdzie. Wszystko w życiu tych zakonnic, ich ubiór, ich zajęcia, szczegółowe przepisy, reguły, przypominało im obowiązek praktykowania tych cnót. Aleksander VI 1501 r. potwierdził tymczasowo nowy zakon, który następnie 1517 r. od Leona X uzyskał stanowcze zatwierdzenie, z poddaniem go pod kierunek duchowny franciszkanów. Cf. Hélyot, Hist. des ordres monast t. V, r. 47; i Fehr Mönchsorden cz. II. s. 23 — 2. Drugi zakon annucjad nosi przydomek niebieskich i został założony przez Marję Wiktorję Fornari Z Genui. Marja Fornari ur. 1562, była jeszcze bardzo młodziutka, kiedy zapragnęła wstąpić do klasztory; ale przez posłuszeństwo dla swych rodziców wyszła za mąż za szlachcica genueńskiego Angelo Strato, i z tego małżeństwa, w ciągu lat dziewięciu doczekała się kilkorga dzieci. Po śmierci swojego męża, po wyposażeniu swych dzieci i wstąpieniu niektórych z nich do klasztoru, sama r. 1604, wspólnie z jedną ze swych przyjaciółek, bardzo bogatą Wincentyną Lomellini, założyła klasztor, którego zakonnice, oprócz zwykłych ślubów, czyniły czwarty ślub, w przedmiocie zachowywania ścisłej klauzury i zobowiązały się nadto, robotami ręcznemi do zaopatrywania w bieliznę kościelną najuboższych kościołów. Wkrótce w różnych stronach pozakładano podobne klasztory, i tym sposobem powstał nowy zakon, który, w najświetniejszych czasach swojego istnienia, liczył około 50 domów, po największej części we Włoszech, kilka zaś ich było we Francji i Anglii. Nazwa ich annuncjad ztąd pochodzi, że ich ubiór był koloru niebieskiego, dla ustawicznego im przypominania prawdziwej ojczyzny. W Rzymie nazywają je Turchine, to jest „błękitnemi“. Zakon ten utrzymywał do ostatnich czasów dom swój główny w Genui. Klasztory jego we Francji zniesione zostały w czasie rewolucji; jednakże zakon, ostatniemi czasy, został przywrócony, i założono dwa klasztory annuncjad: jeden w Boulogne—sur—Mer, drugi w Villeneuve, w djecezji agineńskiej (Agen). Cf. Fehr. l. c. p. 24—26; S. Aloyse, Statistik. p. 505. M.
